با توجه به اهمیت شادمانی در زندگی افراد و شناخت عوامل تأثیرگذار بر احساس شادمانی ، هدف پژوهش حاضر آزمون مدلی بود که بر پایه آن احساس شادمانی با احساس کهتری و احساس تنهایی تبیین میشود. طرح پژوهش حاضر غیرآزمایشی بود که در آن از روش تحقیق همبستگی و روش آماری پیشرفته مدلیابی معادلات ساختاری بهره گرفته شد. تعداد ۲۱۰ دانشجو (۱۳۴زن، ۷۶ مرد) از دانشگاه پیام نور تایباد شاغل به تحصیل در نیمسال دوم ۱۴۰۱-۱۴۰۰ به شیوه‌ی در دسترس انتخاب شدند. شرکت‌کنندگان پژوهش علاوه بر پرسشنامه جمعیت‌شناختی، پرسشنامه شادمانی آکسفورد (هیلز و آرگایل، ۲۰۰۲)، مقیاس احساس تنهایی (راسل، ۱۹۹۶) و مقیاس احساس کهتری (یائو و همکاران، ۱۹۹۸) را تکمیل کردند. تحلیل همبستگی نشان داد که بین احساس کهتری و شادمانی رابطه منفی و معنادار، بین احساس کهتری و تنهایی رابطه مثبت و معنادار، بین احساس تنهایی و شادمانی رابطه منفی و معنادار وجود دارد. همچنین، نتایج مدلیابی معادلات ساختاری نشان داد که احساس تنهایی به طور کامل، رابطه احساس کهتری و شادمانی را واسطهگری میکند. یافتههای پژوهش حاکی از آن است که احساس کهتری فقط از طریق افزایش احساس تنهایی، شادمانی دانشجویان را کاهش میدهد. با توجه به نقش شادمانی در سلامتی و موفقیت تحصیلی دانشجویان، تدوین و اجرای مداخلات پیشگیرانه در افزایش شادمانی و کاهش احساس تنهایی در دانشجویان در سطح دانشگاه پیشنهاد میشود.
