دکتر یحیی قائدی، سیده فاطمه موسوی نیا، دکتر رمضان برخورداری، دکتر سعید ضرغامی،
جلد 17، شماره 51 - ( 7-1404 )
چکیده
معنایابی از تجربیات زندگی یکی از اهداف اصلی برنامه فلسفه برای کودکان است که توسط متیو لپیمن طراحی شده و در اجتماع پژوهشی اجرا و دنبال میشود. در این مقاله پیش فرض های معنا یابی لیپمن در اجتماع پژوهشی مورد تبیین و نقد قرار میگیرد. نقد این پیش فرض ها با تکیه بر رویکرد نئوپراگماتیسم ریچارد رورتی انجام می پذیرد. زیرا وی از پیشگامان حائز اهمیت در حوزه نقادی از سنت فلسفه غرب محسوب میشود . در راستای پیشبرد این پژوهش سعی بر این است که به سه پرسش پاسخ داده شود : ۱- پیش فرضها ی معنا یابی در اجتماع پژوهشی چیستند؟ ۲ دیدگاه رورتی در مورد این پیش فرض ها چیست ؟ ۳- بر اساس دیدگاه نئوپراگماتیسم رورتی چه نقدهایی بر پیش فرض های معنا یابی در اجتماع پژوهشی وارد است؟ با توجه به انتقادی بودن پژوهش حاضر ، از روش نقد توسعی برای نقد روشهای معنا یابی در اجتماع پژوهشی ، و روش تحلیل محتوا برای تبیین پیش فرضهای معنا یابی در اجتماع پژوهشی و همچنین آشکار کردن بنیادهای اندیشه لیپمن و رورتی ، استفاده شده است. یافته های پژوهش حاکی از این است که معرفت شناسی دوگانه پراگماتیستی - رئالیستی لیپمن ، تعریف وی از عقلانیت و داشتن نگاه صرفا ابزاری به زبان ، نقطه تقابل اندیشه های وی با رورتی است . از دیدگاه رورتی موضوع فلسفه را باید از معرفت شناختی به سوی فرهنگ متمایل ساخت و معنا نیز به مثابه فرهنگ مورد بررسی قرار گیرد . وی بر این عقیده است که باید زبان به عنوان عنصری حائز اهمیت مورد توجه قرار گیرد ، نه صرفا به عنوان ابزاری برای گفتگو و ارتباط با دیگران. بنابراین با تکیه بر اندیشه های رورتی، پیش فرض های معنایابی لیپمن در اجتماع پژوهشی نیازمند بازنگری و باز اندیشی اساسی هستند.
