مسکن به عنوان نیاز اولیه بشر و تأمین کننده حس رضایتمندی او نقش اساسی در بهبود کیفیت زندگی ایفا میکند. در این شرایط که «قرنطینه خانگی یا طرح فاصله‌گذاری اجتماعی» تنها راه قطع زنجیره انتقال معرفی شده، این تحقیق به دنبال بررسی عوامل کالبدی-اجتماعی در کیفیت خانه های امروزی(شامل انواع گونههای مسکن) برای حضور طولانی مدت انسانها در شرایط قرنطینه است. در این مقاله تلاش شده است تا شاخصها و مؤلفههای کیفیت گونههای مختلف مسکن استخراج گردد و تأثیر هر یک از عوامل در تحمل شرایط قرنطینه در گونههای مختلف مسکن تهران بررسی گردد. روش بر اساس هدف کاربردی و از نظر ماهیت توصیفی-تحلیلی و با تکنیک تطبیقی است. جهت گردآوری اطلاعات از روش اسنادی و میدانی و پرسشنامه استفاده شده است. برای تحلیل دادهها از آزمون T تک نمونهای و آزمون میانگین و جهت بررسی نرمال بودن دادهها از آزمون کولوموگروف-اسمرینوف استفاده شد. جامعه آماری تحقیق شامل ساکنان گونههای مختلف مسکن در تهران به تعداد 381 نمونه میباشد. سنجش شاخصهای تحقیق با طیف لیکرت و با میانگین مفروض 3 و تعداد 3 شاخص و 9 مؤلفه و 49 سنجه انجام شده است. این شاخصها شامل شاخصهای کالبدی، اجتماعی، فرهنگی هستند. طبق نتایج به دست آمده مجتمعهای مسکونی دارای بیشترین سطح رضایت(میانگین 4.41) از عوامل کالبدی-اجتماعی در کیفیت زندگی ساکنان گونه های مختلف مسکن در شرایط قرنطینه میباشند. میزان شاخصهای اجتماعی، کالبدی و عملکردی در مجموع برای گونهی مجتمع مسکونی وضعیت بهتری را نشان میدهند. با جمعبندی این شاخصها و بررسی کلی عوامل کالبدی-اجتماعی در کیفیت زندگی ساکنان گونههای مختلف مسکن در شرایط قرنطینه؛ مشخص شد که مسکن آپارتمانی دارای کمترین میزان رضایت(3.77) از عوامل کالبدی اجتماعی کیفیت زندگی خود در شرایط قرنطینه است. در انتهای پژوهش پیشنهاداتی برای بهبود کیفیت زندگی ساکنان گونههای مختلف مسکن در شرایط قرنطینه با توجه به ابعاد کالبدی-اجتماعی ارائه گردید.
