در این مقاله مطالعهای در حوضه آّبریز رودخانه شهرچای در باختر دریاچه ارومیه و شمال زون ساختاری، رسوبی سنندج ـ سیرجان انجام شد. هدف این پژوهش شناخت مناطقی است که سطح ایستابی آبهای زیرزمینی آن بالاتر است. برای نیل به این هدف، اقدام به درونیابی سطح تراز آب زیرزمینی حوضه با استفاده از دادههای چاههای پیزومتریک شد، سپس نتایح با موقعیت گسلها و دادههای لرزهزمینساختی موجود تطبیق داده شد. علاوه بر شکستگیها، نقش ویژگیهای طبیعی حوضه مانند شیب دامنه، لیتولوژی، جنس خاک، زمینشناسی، بارش و نوع کاربری زمین در افت وخیز سطح تراز آبهای زیرزمینی بررسی شد. بررسیهای انجام شده حداقل 4 الگوی متفاوت حرکت آبهای زیرزمینی را در گستره حوضه نشان داد. به جزعامل گسل،سایر معیارها به تنهایی نقش چندانی در سطح تراز آب زیرزمینی ندارند. بخش باختری سطح ایستابی در پهنهی بسیارکم پهنهبندی قرار دارد که دارای کوهستانهای مرتفع با شیب بسیار زیاد، بارش زیاد، فاقد شکستگیهای کواترنری و با کاربری مرتع است. بخش خاوری در پهنهی متوسط و زیاد سطح ایستابی قرار دارد، فقط بخشی از سواحل دریاچه ارومیه در این پهنهبندی دارای سطح ایستابی بسیار زیاد، با شیب بسیار کم، بارشهای محلی متوسط، نفوذپذیری زیاد،گسلهای پراکنده کواترنری و با کاربری باغ وشهر است. اما مرکز حوضه جزو پهنهبندی بسیار زیاد قرارگرفته که دارای نفوذپذیری بسیار کم، شیب زیاد، بارش متوسط و مخلوطی از کاربری باغ، جنگل و مرتع است. مرکز حوضه بر روی پهنهای با شدت لرزهخیزی و تراکم گسلهای کواترنری بالا قراردارد. تنها دلیل بالا بودن سطح ایستابی در مرکز حوضه در منطقه سیلوانه وجود گسلهای فعال و شدت لرزهخیزی بالا است.