Volume 7, Issue 18 (Accepted articles (In Press) 2015)                   2015, 7(18): 7-25 | Back to browse issues page


XML Persian Abstract Print


Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

A Clever Irony of “Hafiz. Journal title 2015; 7 (18) :7-25
URL: http://jls.khu.ac.ir/article-1-1831-en.html
Abstract:   (16312 Views)

Ambiguity and equivocation are among evident features and perhaps the most noticeable rhetorical figures employed in Hafiz’s poetry. When this rhetorical and aesthetic technique is mingled with 'cleverness’ understanding the intention of Hafiz becomes problematic and even sometimes hard-to-grasp. One of these clever ambiguities noticed in his poems is ambiguity in the word “Hafiz". This paper has discussed the final lines of his Ghazals in which the word “Hafiz” has been mentioned. Accordingly, the paper argues that if we regard “Hafiz” in its Persian equivalent as a memorizer of the holy Quran, we might be closer to the poet’s intention. The main reasons to prove this issue are the ‘alterations’ noticed in some of Hafiz’s lines. In other words, some scribes of his Divan have alternatively used some related words such as "Zahid" (pious), "Vaez" (preacher), "Hafiz" (memorizer), and at times, based on the atmosphere of the Ghazal, they have suggested terms like Memorizer of the Quran or Hadith for the word “Hafiz”. Therefore, to the list of hateful characters in Hafiz’s Divan, such as pious, preacher, Sheikh, Faqih, Malik-al-Hajj, Mufti, Judge, and Sufi, ‘Hafiz’ must be added as well.

Full-Text [PDF 6665 kb]   (4698 Downloads)    
Type of Study: Research | Subject: General

References
1. آشوری، داریوش (1381) عرفان و رندی در شعر حافظ. چاپ سوم. تهران: مرکز.
2. باستانی پاریزی، محمد ابراهیم (1353) «حافظ چندین هنر». مجله گوهر (نامه تحقیقی درباب ادبیات و هنر و تاریخ و فرهنگ ایران و دانش‌های روز). شماره بیستم: 704-711.
3. پورجوادی، نصرالـله (1372) بوی جان؛ مقاله‌هایی درباره شعر عرفانی فارسی. مقاله «رندی حافظ1». تهران: مرکز نشر دانشگاهی.
4. حافظ، خواجه شمس‌الدین محمد (1378) دیوان. تصحیح محمدقزوینی و قاسم غنی. چاپ ششم. تهران: یاسین.
5. خرمشاهی، بهاءالدین (1371) حافظ‌نامه؛ شرح الفاظ، اعلام و مفاهیم کلیدی و ابیات دشوار حافظ. چاپ چهارم. تهران: علمی و فرهنگی و سروش.
6. دستغیب، عبد‌العلی (بی‌تا) حافظ‌شناخت. تهران: علم.
7. دهخدا، علی‌اکبر (1330) لغت‌نامه. زیرنظر محمد معین. تهران: دانشگاه تهران و سازمان لغت‌نامه.
8. راستگو، سیدمحمد (1379) ایهام در شعر فارسی. تهران: سروش.
9. شفیعی‌کدکنی، محمدرضا (1386) زمینه اجتماعی شعر فارسی. تهران: اختران.
10. غنی، قاسم (1366) یاد‌داشت‌های قاسم غنی در حواشی دیوان حافظ. به‌کوشش اسماعیل صارمی. چاپ دوم. تهران: محمدعلی علمی.
11. مزارعی، فخرالدین (1373) مفهوم رندی در شعر حافظ. ترجمه کامبیز محمود‌زاده. مقدمه و ویرایش اصغر دادبه. تهران: کویر.
12. نیساری، سلیم (1385) دفتر دگرسانی‌ها در غزل‌های حافظ بر‌گرفته از پنجاه نسخه خطی سده نهم. تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
13. هومن، محمود (1347) حافظ. به‌کوشش اسماعیل خویی. تهران: چاپخانه طهوری.
14. یثربی، سیدیحیی (1376) آب طربناک: تحلیل موضوعی دیوان حافظ. چاپ دوم. تهران: فکر روز.
15. محیط طباطبایی، سیدمحمد (1353) «وجه تخلص خواجه حافظ». مجله گوهر (نامه تحقیقی درباب ادبیات و هنر و تاریخ و فرهنگ ایران و دانش‌های روز). سال دوم. شماره دهم: 867ـ874.
16. محمدی آسیابادی، علی (1384) «ارزش تخلص و کاربرد آن در شعر حافظ». پژوهش‌های ادبی. شماره 8: 51ـ74.
17. مرتضوی، منوچهر (1338) «ایهام یا خصیصه اصلی سبک حافظ». مجله دانشکده ادبیات تبریز. سال یازدهم. شماره 49: 193ـ224.

Add your comments about this article : Your username or Email:
CAPTCHA

Rights and permissions
Creative Commons License This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License.

© 2024 CC BY-NC 4.0 | Literary Studies

Designed & Developed by : Yektaweb