4 نتیجه برای عباسی
حبیبالله عباسی،
دوره 1، شماره 1 - ( بهار و تابستان- 1383 )
چکیده
در این مقاله احمد علی سعید (ادونیس) تقابل خطابه با نوشتار را در فرهنگ اسلامی مطرح کرده است. در فرهنگ اسلامی اولین انقلاب نوشتاری نزول قرآن بوده است، أدونیس، دیالکتیک گفتار و نوشتار را در فرهنگ اسلامی بهنیکی تبیین نموده است. او در این بیانیه، به تبیین جایگاه و منزلت خطابه بهعنوان هنر گفتار میپردازد و آن را از زوایای مختلف بررسی میکند از جمله: جوهر خطابه؛ هدف، اهمیت و کارکردهای آن (آموزش و انگیزش)؛ اصول سهگانه خطابه؛ بررسی آناتومی خطبه و جایگاه آن پیش از اسلام و در عهد اسلامی، تأثیر خطابه بر اسلوب شعر و بلاغت عربی. در ادامه تفاوتهای میان گفتار و نوشتار و عناصر سازنده نوشتار را برمیشمارد و در باره ویژگیها و کارکردهای نوشتار توضیح میدهد و جمال شناسی خاص آن را که با جمالشناسی گفتار سخت متفاوت است، جستجو میکند.
حبیبالله عباسی،
دوره 4، شماره 10 - ( تابستان ـ زمستان- 1385 )
چکیده
فن ترجمه از همان سدههای آغازین تاریخ اسلام میان دو زبان عربی و فارسی متداول بوده و باعث بهوجود آمدن وجوه مشترک بسیاری در حوزههای مختلف ادبیات این دو قوم تاریخی شده است. اما جریان ترجمه از زبانهای اروپایی که در جهان عرب پیش از عصر نهضت آغاز شد و در ایران اندکی قبل از مشروطه، تأثیری بس شگرف و شگفت در شؤون مختلف این جوامع بر جای نهاد. در این مقال فقط به آن دسته از تأثیرها و رهاوردهای ترجمه اشاره شده است که به نحوی در رشد و پیشرفت ادبیات و حوزههای مختلف آن مؤثر بودهاند، از جمله: تجدد، شیوههای جدید تعلیم و تربیت، علوم جدید، شعر، نثر، داستان و مکتبهای ادبی جدید و همچنین در پایان به برخی کارکردهای دیگر آن مانند تحول در زبان و فرمهای ادبی و به تبع آن معیارهای جمالشناسی ادبی و ذوق مخاطبان آن پرداختهایم.
حبیب الله عباسی،
دوره 7، شماره 18 - ( مقالات پذیرفته شده آماده انتشار 1394 )
چکیده
ادیبان شبهقاره تقریباً در حوزههای مختلف زبان و ادب فارسی مانند بلاغت، تذکرهنویسی و بهویژه فرهنگنویسی، از پیشاهنگان و سرآمدان بودند و برخلاف ادیبان ایرانزمین، بیشتر مبتکر و بنیانگذار مبانی نظری فرهنگنویسی، بلاغت و تذکرهنگاری و حتی نقد بهشمار میروند، تاآنجاکه میتوان از مطاوی آثار تألیفی در هر زمینه، اصول و مبانی نظری هر فن را استخراج کرد. در این مقال ابتدا به اجمال به چگونگی تکوین زبان فارسی طی دورههای مختلف در شبهقاره میپردازیم و سپس درباره جریان فرهنگنویسی در آنجا بحث میکنیم و در ادامه نشان میدهیم که شبهقاره در شکلگیری و تکامل این جریان چه میزان مؤثر بوده است. ازهمینرو به کاوش درباره فرهنگهای تألیفی در هندوستان خواهیم پرداخت و مهمترین ممیزههایشان را برخواهیم شمرد و درپایان مقال به کارکردهای مهم این فرهنگها اشاره خواهیم کرد.
حبیب اله عباسی، زینب طلایی،
دوره 8، شماره 19 - ( 2-1400 )
چکیده
میان برخی فرهنگها و تمدنها، وجوه مشترک بسیاری یافت میشود، تا آنجا که میتوان گفت اصل «آب در ظروف مرتبطه» میان برخی فرهنگها ساری و جاری است. ازهمینرو، تصوف در ایران حکم فلسفه در یونان را دارد، بهویژه تصوف دوره نخست، قبل از سده ششم، که از آن، دربرابر تصوف سدههای بعد، یعنی تصوف قال و احتیال، به تصوف حال تعبیر کردهاند. هم اندیشهها و مفاهیم موجود در تصوف این دوره و هم گفتار و کردار برخی صوفیان بنام بهویژه صوفیه خراسان مؤید این امر است. برای مثال، جلوههایی از عقلانیت یونانی را، که در رفتار و گفتار سقراط آتنی متبلور شده، در رفتار و گفتار ابوسعید ابوالخیر میهنی میتوان جست. در این مقال، با روش تحلیلی-توصیفی و رویکرد تطبیقی، هم قدرمشترکهای موجود در گفتار و کردار سقراط آتنی و ابوسعیدابوالخیر را برشمردهایم، و هم در اثبات اصل «آب در ظروف مرتبطه در یک سطح قرار میگیرد» کوشیدهایم.