در زیبایی­شناسی جدید توجه به شکل ظاهری شعر صرفاً برای بیان زیبایی‌های هنری آن کافی به نظر نمی­رسد، به همین دلیل نوعی گرایش تطبیقی برای بررسی تأثّر ذوقی و شخصی شاعر از محیط اجتماعی شکل می‌گیرد که­ شناخت آثار ادبی را برمبنای تحقیق روان­شناختی و جامعه‌شناختی ادبی استوار می­سازد.
در این جستار با روش توصیفی‌ ـ تحلیلی و با استفاده از دانش­های میان­رشته­ای روان‌شناسی، جامعه­شناسی و زبان­شناسی به توصیف و نقد زیبایی­شناسی رنگ در شعر یکی از برجسته­ترین شاعران نوگرای تاجیکستان پرداختیم. فرزانه­ خجندی با تأثیرپذیری از رنگارنگی محیط فرهنگی ـ اجتماعی تاجیکستان و بهره­گیری کامل از رنگ، اندیشه­های اخلاقی را به زیباترین شکل به تصویر کشیده و در عین بهره­گیری از رمزها و نمادهای رایج شعر فارسی، با خلق نمادهای نو و ترکیب‌سازی­های بدیع در حوزه رنگ­ها به پرورش شکل زیبایی از سخن فارسی دست یافته است.