|
|
|
|
جستجو در مقالات منتشر شده |
|
|
1 نتیجه برای تراژدی
علیرضا صفایی، علی علیزاده جوبنی، سال 25، شماره 83 - ( 12-1396 )
چکیده
یکی از شاخصهای بنیادین طنز خندهآمیزبودن آن است، اما وقتی طنز مقولههای متعالی همچون مرگ را دستمایه قرار دهد، گاه با دورشدن از شاخصهای بنیادی، مثل فرحبخشی، صراحت و آسانیابی، منش رهاییبخشی خود را از دست میدهد و به تلخمایگی و اندوه کشیده میشود. ازآنجاکه مرگ برای انسان همواره مقولهای رازآمیز و تراژیک است، دستبرد طنز در آن هرگز به گشایش و رهایش قطعی نمیانجامد، بلکه صرفاً میتواند با ایجاد غفلت آنی، ذهن مخاطب را از مرگ برگیرد و شادی موقتی در او پدید آورد. این مقاله نخست طنز مرگ را ژانری تلفیقی از طنز معرفی میکند و سپس، برای آشکارشدن بحث، نمودهای طنز مرگ را با بررسی شواهدی از شعر شمس لنگرودی نشان میدهد. خواهیم دید که شمس درباب مرگ و همبستههای آن همچون وحشت از رویارویی با مرگ، بیم فناپذیری و نابودگی، بیم و نگرانی از تجزیه و فروپاشی و... گاه از سازوکارهای متنوع طنزآفرینی استفاده میکند. این مقاله نشان میدهد که آنچه در مواجهه طنزآمیز شمس با مرگ برجستگی دارد، توجه به ترس و نگرانی انسان از قطعیت مرگ و تأکید بر بُعد جسمانی و تنانه انسان در جهان طبیعت است.
|
|
|
|
|
|