|
|
|
|
جستجو در مقالات منتشر شده |
|
|
1 نتیجه برای خنده
احمد لامعی گیو، سید مهدی ارفعی، عیسی دوست زاده، سال 24، شماره 80 - ( 6-1395 )
چکیده
هدف پژوهش حاضر این است که با رویکرد روایتشناسی باختینی یعنی منطق گفتوگویی به بررسی شاهنامه فردوسی بپردازد. منطق گفتوگویی نوعی روایت است که به بررسی روابط بین دیدگاههای مختلف ازطریق گفتوگو میپردازد و یگانه راه تعامل را گفتوگو میداند. منطق گفتوگویی با مفاهیمی نظیر «چندصدایی»، «دگرآوایی» و «کارناوال» تکمیل میشود. از لوازم ضروری زندگی کارناوالی خنده است؛ در شاهنامه به سه نوع «خنده» برمیخوریم که یک نوع آن به خندهای که مدنظر باختین است نزدیک است و آن خندهای است که مفهوم مسخرهکردن و تحقیر را میرساند. انواع دیگر خنده عبارتاند از: «خنده» شادمانی و «خنده»ای که تمثیلی از طبیعت است. در فرجام نیز به تفاوتها و شباهتهای بین خنده کارناوالی و خنده شاهنامه پرداخته شده است، تا مطابقت نظریه منطق گفتوگویی با شاهنامه سنجیده شود. در این پژوهش تلاش شده تا واژه «خنده» و مشتقات آن با بهرهگیری از روش تحلیلیـتوصیفی در شاهنامه بررسی و براساس نظریه منطق مکالمه باختین سنجیده شود و تفاوتها و شباهتهای آن با «خنده» کارناوالی باختین تبیین شود.
|
|
|
|
|
|