دوره 8، شماره 1 - ( 3-1400 )
جلد 8 شماره 1 صفحات 214-189 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
soleimani mehranjani M, movahhed A, zanganeh A, ahmadi Z. Explain the Processes of Modernization on the Spatial Mismatch in Urban Neighborhoods (The case of, Region 4 of Tehran Municipality). Journal of Spatial Analysis Environmental Hazards 2021; 8 (1) :189-214
URL: http://jsaeh.khu.ac.ir/article-1-3165-fa.html
URL: http://jsaeh.khu.ac.ir/article-1-3165-fa.html
سلیمانی مهرنجانی مجمد، موحد علی، زنگانه احمد، احمدی زینب. تببین فرآیندهای نوگرایی در عدم انطباق فضایی محله‌های شهری: (مورد پژوهش، منطقه 4 شهرداری تهران). تحلیل فضایی مخاطرات محیطی. 1400; 8 (1) :189-214
مجمد سلیمانی مهرنجانی1 
، علی موحد2 ، احمد زنگانه2 ، زینب احمدی2
، علی موحد2 ، احمد زنگانه2 ، زینب احمدی2
1- ، m_soleimani_mehr@yahoo.com
2- دانشکده علوم جغرافیایی دانشگاه خوارزمی
2- دانشکده علوم جغرافیایی دانشگاه خوارزمی
چکیده: (6929 مشاهده)
چکیده
فرایندهای نوگرایی و سیاستهای برنامهریزی شهریِ نوگرا، اثرات و پیامدهای قابلتوجهی بر تحولات فضاییِ شهرها داشته است. ازجمله این پیامدها ایجاد شکاف فزاینده بین گروههای اجتماعی و فضاهای شهری بر پایه مجموعه‌ای از زمینهها و مکانیزمها بوده که از اواخر دهه 1960 به بعد، تحت عنوان "نظریه عدم انطباق فضایی" مفهومپردازی و به سنجشهای تجربی گذاشته‌شده است. روششناسی پایه در برآورد وضعیت عدم انطباق فضایی در شهرها یا مناطق شهری، مبتنی بر منطق "جداییگزینی فضایی"در بین گروههای اجتماعی و کاربریهای زمین به‌طور هم‌زمان است؛ چراکه بر اساس نظریه عدم انطباق فضایی، نمیتوان مکانیزمهای جداییگزینی بین گروههای اجتماعی در شهر را بدون در نظر گرفتنِ ارتباط آن با مکانیزمهای جداییگزینی در فضاها یا کاربریهای شهری و بالعکس، توضیح داد. بر اساس چنین منطق روششناختی، مقاله حاضر، به سنجش وضعیت انطباق فضایی در منطقه 4 شهرداری تهران پرداخته است. روش جمع‌آوری داده‌ها به‌صورت کتابخانه‌ای و داده‌های موجود در مرکز آمار (داده های سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال 1395 در سطح بلوک های جمعیتی منطقه)، سازمان راه و شهرسازی، شهرداری منطقه 4 بوده است. متغیرهای مورداستفاده برای تجزیه‌وتحلیل عدم انطباق فضایی در منطقه، میزان تحصیلات، اشتغال به تحصیل در خارج و داخل کشور، وضعیت اشتغال و بیکاری،سطح زیربنای مسکن، نوع مالکیت مسکن، تغییرات الگوی کاربری زمین و میزان رفت‌وآمدهای روزانه در محدوده موردبررسی بوده است.یافتههای به‌دست‌آمده بر اساس متغیرهای تعریفشده و تکنیکهای مورداستفاده در نرمافزارهای Segragation Analyser و ArcGIS نشان میدهد که وضعیت عدم انطباق فضایی در این منطقه شهری، بالاست و شدت آن ازنظر ویژگیهای شغلی و سواد گروههای اجتماعی در ارتباط با وضعیت کاربریهای فعالیتی و سکونتی بیشتر است. بر پایه این نتیجه، برخی راهبردها و سیاستها برای کاهش وضعیت عدم انطباق فضایی در منطقه چهار و کمک به توزیع متوازنتر و عادلانهترِ توسعه در این منطقه و کاهش فقر در بین گروههای فرودست پیشنهادشده است.
واژه‌های کلیدی: نوگرایی شهری، فرضیه عدم انطباق فضایی، جداییگزینی اجتماعی- فضایی، منطقه 4 شهرداری تهران
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 | این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
