در سالهای اخیر، با افزایش قابل توجه آمار رخدادهای ناگوار گوناگون از قبیل بحرانهای مالی، بلایای طبیعی و غیرطبیعی و غیره، توانایی بقاء امری حیاتی برای پروژهها خصوصا در صنایع زیربنایی مانند صنعت ساختمان بوده است. در واقع، پروژهها همچون سیستمهای موقتی نیاز دارند تا جهت پیشگیری و کاهش تاثیر خسارات پیشآمدهها، تابآور شوند. بنابراین، هدف اصلی پژوهش حاضر عبارت است از: بررسی عوامل موثر بر ارتقاء تابآوری در پروژههای ساختمانی بهمنظور کاهش آسیبها و شکستهای ناشی از حوادث و اختلالات. در این راستا، در این پژوهش ترکیبی، ابتدا با بهرهگیری از مطالعات کتابخانهای عوامل موثر معرفی شدند. در ادامه، دادههای جمعآوری شده، از طریق مطالعات میدانی و مصاحبه با ده نفر از خبرگان پژوهش، تحلیل (کیفی مضمونی) شدند. بر این اساس، عوامل اصلی و فرعی موثر، در سه دورهی زمانی قبل، حین و پس از ساخت، شناسایی، اصلاح و نهایی گردیدند. پس از آن، عوامل اصلی با استفاده از پرسشنامهی توزیع شده بین شصت و یک نفر، نرمافزار کمی SPSS و نیز آزمون فریدمن اولویتبندی شدند؛ که بهترتیب عبارتند از: در مرحلهی قبل از ساخت- قوانین و سیاستهای کلان و امکانسنجی؛ در مرحلهی ساخت- ایمنی، تیم پروژه، نظارت و کنترل، تکنولوژی ساخت، مدیریت چابک، آموزش، مدیریت ذینفعان، مدیریت هزینه، مدیریت ارتباطات، مدیریت زمانبندی و درسآموختهها و در مرحلهی پس از ساخت- مدیریت بحران، تعمیر و نگهداری و فرهنگسازی. در آخر، یافتههای پژوهش نشان میدهند که اتخاذ رویکرد مدیریتی مبتنیبر تابآوری در پروژهها خصوصا در حوزهی ساختمانسازی میتواند آسیبها و شکستهای ناشی از حوادث و اختلالات را به حداقل برساند.