بررسی روند بیابانزایی مستلزم درک پدیدههایی است که هم بهطور منفرد و هم در کنش و واکنش بایکدیگر در یک ناحیه تغییراتی را به وجود آوردهاند که این تغییرات منجر به بیابانزایی و تخریب اراضی شده است. بهمنظور بررسی اثر معیار خاکشناسی بر پتانسیل بیابانزایی مخروط افکنهها در بخش جنوبی حوزه آبخیز رودخانه شور، نخست اقدام به تهیهی نقشهی طبقات شیب، کاربری اراضی و زمین شناسی کاربردی با هدف ایجاد واحدهای همگن و تعیین خصوصیات خاک شد، بهطوریکه از طریق رویهم قرار دادن و تقاطع این نقشهها با لایه شبکهای ایجاد شده بهوسیله برنامه جانبی ET GeoWizards در نرمافزار ArcGIS ۱۰,۳، نقشهی واحدهای کاری حاصل شد. در این تحقیق سه شاخص حساسیتپذیری نسبت به فرسایش، شوری و نفوذپذیری خاک در نظر گرفته شد که در نهایت هر یک بهصورت نقشهای طبقهبندی شده مبتنی بر عبارتهای زبانی در طیف هفتگانه، ارایه گردیدند. در این تحقیق از روش آزمونهای ناپارامتریک فریدمن و رتبههای دبلیو کندال به منظور تعیین پتانسیل و اولویت بندی گزینهها استفاده شد، بهطوریکه پس از تعریف اعداد قطعی مربوط به عبارات زبانی در طیف هفتگانه، اقدام به محاسبه مقادیر میانگین رتبه گزینهها گردید. در این تحقیق دامنه تغییرات مقادیر میانگین رتبهها حاصل از آزمونهای فریدمن و رتبههای دبلیو کندال از ۰۰/۷ تا ۳۳/۱۷ متغیر است. نتایج تحقیق مبتنی بر آزمونهای ناپارامتریک نشانداد که ۱۸/۷۴ درصد (۷۷/۴۲۴۵ هکتار) از منطقه دارای پتانسیل بیابانزایی متوسط و ۸۲/۲۵ درصد (۶۷/۱۴۷۷ هکتار) دارای پتانسیل بیابانزایی خیلی زیاد است. همچنین نتایج تحقیق نشانداد که جوانترین و قدیمیترین مخروط افکنههای منطقه به ترتیب دارای پتانسیل بیابانزایی خیلی زیاد (۷۵/۷۹۸ هکتار) و کم (۲۳/۱۵۲ هکتار) میباشند.
