جستجو در مقالات منتشر شده


2 نتیجه برای افتخاری

خانم الهام اناری، دکتر جمشید بنایی بروجنی، دکتر الهام افتخاری قینانی، دکتر حمید زاهدی،
دوره 0، شماره 0 - ( 8-1398 )
چکیده

هدف: بیماری پارکینسون یک اختلال نورودژنراتیو پیشرونده است که با تخریب نورون‌های دوپامینرژیک و بروز علائم حرکتی مشخص می‌شود. این بیماری با اختلال عملکرد میتوکندری و کاهش بیان ژن‌های هم‌فعال‌کننده گاما گیرنده پرولیفراتور پراکسی‌زوم ۱-آلفا (PGC-1α)، فاکتور رونویسی میتوکندریایی A (TAFM) سیتوکروم c اکسیداز (COX) همراه است. با توجه به شواهد موجود درباره نقش ورزش در بهبود عملکرد میتوکندری، هدف این مطالعه بررسی اثر تمرینات هوازی، مقاومتی و ترکیبی بر بیان این ژن‌ها در مدل حیوانی پارکینسون بود.
روش‌ها: این مطالعه تجربی تصادفی و کنترل‌شده روی 50 موش نر ویستار (8 هفته50 ± 250 گرم) انجام شد. حیوانات به پنج گروه (تعداد =10) تقسیم شدند. پارکینسون با تزریق یک‌طرفه 6-OHDA به استریاتوم القا شد. تمرینات شامل هوازی روی تردمیل (از 30 تا 60 دقیقه، سرعت 10 تا 15 متر در دقیقه)، مقاومتی روی نردبان (5 تا 15% وزن بدن) و ترکیبی (3 جلسه هوازی + 2 جلسه مقاومتی در هفته) به مدت 8 هفته اجرا شد. 24 ساعت پس از آخرین جلسه نمونه‌برداری انجام و بیان ژن‌های PGC-1α، TFAM و COX با روش qPCR ارزیابی شد. داده‌ها با آزمون دوطرفه ANOVA و آزمون بونفرونی و در سطح معناداری (05/0 p) تحلیل شدند.
یافته‌ها: تمامی مداخلات ورزشی منجر به افزایش معنادار بیان هر سه ژن نسبت به گروه پارکینسونی بدون تمرین شدند (05/0 ˂ p).  با این حال، تمرین ترکیبی بیشترین اثر را داشت و به طور معناداری از تمرین هوازی (PGC-1α:  04/0 = p، TFAM: 03/0 = p، COX: 03/0 = p) و تمرین مقاومتی( PGC-1α:  02/0 = p، TFAM: 01/0 = p، COX: 02/0 = p) پیشی گرفت. تمرین هوازی نیز اثرات قابل توجهی نشان داد، در حالی که بهبودهای ناشی از تمرین مقاومتی کم‌تر بود.
نتیجه‌گیری: تمرینات ورزشی، به ویژه ترکیبی از هوازی و مقاومتی، راهبردی موثر برای تقویت شاخص‌های بیوسنتز میتوکندریایی در مغز پارکینسونی است. این سازگاری مولکولی به عنوان یک مکانیسم نوروپروتکتیو عمل کرده و توجیه علمی قوی برای استفاده بالینی از ورزش ساختاریافته به عنوان مداخله غیردارویی در مدیریت پارکینسون فراهم می‌کند.
 
سعید افتخاری، خلیل خیامباشی، وازگن میناسیان، مصطفی یوسف زاده،
دوره 11، شماره 5 - ( 1-1392 )
چکیده

حس عمقی یکی از عوامل مهم در پیشگیری از آسیب محسوب میشود و هرگونه اختلال در این حس سبب
افزایش احتمال بروز آسیب در ورزشکاران میگردد. همچنین حس عمقی برای حفظ پوسچر، تعادل و
هماهنگی در انجام حرکات مفصل ضروری است، و بنابراین در اجرای صحیح و مناسب مهارتهای بدنی
نقش اساسی دارد. هدف این تحقیق بررسی تأثیر هشت هفته تمرینات قدرتی و پلایومتریک بر حس موقعیت
7/ 21 سال، وزن 98 /7 2/ مفصل زانو بود. بدینمنظور 45 نفر از دانشجویان پسر دانشگاه با میانگین سنی 17
177 سانتیمتر بهصورت دردسترس انتخاب شدند و پس از تکمیل فرم /2 5/ 69/6 کیلوگرم و قد 38
،(n= رضایتنامه در این تحقیق نیمهتجربی شرکت کردند. نمونهها بهصورت تصادفی در سه قدرتی ( 15
تقسیم شدند. گروه قدرتی تمرینات حرکات اسکات، جلو ران (n= و گروه کنترل ( 15 (n= پلایومتریک ( 15
و پشت ران و گروه پلایومتریک پرش عمقی، پرش عمقی جعبه به جعبه، پرش اسکات اسپلیت و پرش لبه را
به مدت هشت هفته انجام دادند. حس موقعیت مفصل توسط دستگاه دینامومتر ایزوکینتیک بایودکس سیستم
45 و 60 درجه در مفصل زانوی برتر اندازهگیری شد. به منظور بررسی دادهها از تحلیل ، 3 در سه زاویه 30
واریانس یکطرفه استفاده گردید. نتایج تحقیق نشان داد که تمرینات قدرتی صرفاً در زاویه ابتدایی فلکش ن
زانو منجر به پیشرفت حس موقعیت مفصل در حالت غیرفعال میشود، درحالیکه تأثیر معناداری در حالت
فعال مشاهده نگردید. درباب تمرینات پلایومتریک این تمرینات در زاویه ابتدایی فلکشن زانو منجر به
پیشرفت حس موقعیت فعال و نیز در زوایای ابتدایی و انتهایی فلکشن زانو با عث بهبود حس موقعیت
غیرفعال مفصل شد. در مقایسه دو پروتکل تمرینی، گروه تمرینات پلایومتریک در زاویه انتهایی فلکشن زانو
بنابراین ترکیب این تمرینات در .(P<0/ (حالت غیرفعال) پیشرفت معنادار و قابل توجهی نشان داد ( 05
بازتوانی اندام تحتانی میتواند به پیشرفت حس عمقی و کنترل عصبی عضلانی ازطریق سازگاریهای محیطی
یا مرکزی کمک کند.



صفحه 1 از 1     

کلیه حقوق این وبگاه متعلق به پژوهش در طب ورزشی و فناوری است.

طراحی و برنامه‌نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2025 CC BY-NC 4.0 | Research in Sport Medicine and Technology

Designed & Developed by : Yektaweb