هدف این پژوهش مطالعه ارتباط بین موفقیت در صعود به قله ای بلندتر از ۶۰۰۰ متر و نتایج آزمونهای
آمادگی بدنی است که معمولاً از سوی فدراسیون کوهنوردی برای انتخاب افراد اعزامی به ارتفاعات اجرا
۳۴ سال، قد: /۴±۸/ میشود. در پژوهش حاضر ارتباط بین نتایج این آزمونها در ۸ کوهنورد زن (سن: ۷
۶۰ کیلوگرم) و موفقیت و عملکرد آنها در صعود به قله ۶۶۵۴ /۶±۳/ ۱۶۳/۹±۵/۹ سانتیمتر، جرم بدن: ۸
متری مراپیک بررسی شد. یافتهها نشان داد موفقیت در صعود به قله با نتایج آزمونهای آمادگی بدنی
شامل آزمون کوپر، پرش جفت، بارفیکس، و دراز نشست و نیز حجم تمرینات هفتگی، سن، جرم بدن،
شاخص توده بدنی، و درصد چربی بدن کوهنوردان ارتباط معنیداری نداشت. از طرفی موفقیت در صعود
به قله ارتباط معنیداری داشت با عملکرد کوهنوردان در ارتفاع بالاتر از ۵۰۰۰ متر در دو روز پیش از
به طور .(p=۰/ و همچنین سابقه شبمانی در ارتفاعات بالاتر از ۳۰۰۰ متر ( ۰۰۲ (p=۰/ صعود به قله ( ۰۳۹
کلی آمادگی بدنی کوهنوردان در ارتفاع نزدیک به سطح دریا نمیتواند تضمین کننده موفقیت و عملکرد
آنان در ارتفاعات بلند باشد. تجربه و سابقه صعود و شبمانی در ارتفاعات میتواند ملاک بهتری برای
تشخیص موفقیت کوهنوردان در صعودهای آتی باشد.