جستجو در مقالات منتشر شده


2 نتیجه برای سلیمان فلاح
اثر یک دوره تمرینPNF با و بدون رهاسازی مایوفاشیال بر انعطاف پذیری عضله همسترینگ، دامنه حرکتی مفصل ران و عملکرد مفاصل زانو و ران
محمدعلی سلیمان فلاح، احسان شایان فر، بهناز گنجی نمین،
دوره 0، شماره 0 - ( 8-1398 )
چکیده

انعطاف پذیری همسترینگ نقش حیاتی در بهبود عملکرد ووشوکاران دارد و می تواند شانس موفقیت آنها را در سطوح ملی و بین المللی افزایش دهد.
هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر یک دوره تمرینPNF با و بدون رهاسازی مایوفاشیال بر انعطاف پذیری عضله همسترینگ، دامنه حرکتی و عملکرد مفاصل زانو و ران پسران ووشوکار بود.
روش شناسی: نمونه آماری این پژوهش را 36 ووشوکار با محدوده سنی 18 تا 38 سال تشکیل دادند که بصورت هدفمند و تصادفی به سه گروه 12 نفری شامل تمرین کششیPNF با و بدون رهاسازی و گروه کنترل تقسیم شدند که به مدت شش هفته پروتکل تمرین را کامل نمودند. ارزیابی انعطاف همسترینگ با تستAKE 90-90 ، دامنه حرکتی فلکشن ران با گونیامتر و عملکرد مفاصل زانو و ران با تست پرش سارجنت انجام شد.
یافته‌ها: نتایج تحلیل آماری با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری ‌های مکرر نشان داد که اثر کششPNF با رهاسازی بر انعطاف عضله همسترینگ معنی دار بود(05/0=α). ولی بطور کلی با مقایسه اثر کششPNF بین گروه های با و بدون رهاسازی بر انعطاف عضله همسترینگ و دامنه حرکتی فلکشن ران تفاوت معنی داری وجود نداشت(05/0P˃). همچنین مقایسه اثر کششPNF بین گروه های با و بدون رهاسازی بر دامنه حرکتی مفصل ران و عملکرد مفاصل زانو و ران نیز معنادار نبود.
نتیجه گیری: با استناد به نتایج حاصل، می توان به ووشوکاران توصیه نمود که از کششPNF با رهاسازی مایوفاشیال برای افزایش انعطاف عضله همسترینگ استفاده نمایند.



 


تأثیر یک دوره تمرین ثبات مرکزی با و بدون کنزیوتیپ بر عوامل بیومکانیکی مؤثر بر سندروم متقاطع تحتانی زنان
خانم نفیسه سادات شاه امیری، دکتر محمدعلی سلیمان فلاح، دکتر فواد فیض الهی،
دوره 20، شماره 24 - ( 12-1401 )
چکیده
هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر یک دوره تمرین ثبات مرکزی با و بدون کنزیوتیپ برعوامل بیومکانیکی مؤثر بر سندروم متقاطع تحتانی زنان است. ۳۶ زن ۳۰ تا ۴۰ ساله مبتلا به عارضه¬ی سندروم متقاطع تحتانی به صورت در دسترس و تصادفی به سه گروه ۱۲ نفری با تیپ، بدون تیپ و کنترل تقسیم شدند. برای اندازه گیری شیب لگن، دامنه ی حرکتی ران و زانو، قدرت ایزومتریک فلکسورها و اکستنسورهای ران و زانو، استقامت عضلات شکم، انعطاف پذیری اکستنسورهای ستون فقرات، استقامت عضلات ناحیه ی مرکزی بدن به ترتیب از اینکلاینومتر، گونیامتر، دینامومتر، آزمون فلکشن تنه، آزمون راست کننده ی تنه و آزمون پلانک به طرفین تنه استفاده شد. برای ارزیابی فرضیات پژوهش از آزمون تحلیل کوواریانس و در صورت مشاهده ی اختلاف معنی دار از مقایسه ی چندگانه ی میانگین ها به وسیله ی آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. تفاوت بین گروه با تیپ و کنترل در شیب لگن، دامنه ی حرکتی همسترینگ، راست رانی، قدرت فلکسور زانو و ران و اکستنسور ران معنی داربود(0.05≥p) . تفاوت بین گروه بدون تیپ و کنترل در شیب لگن، دامنه ی حرکتی راست رانی، اکستنسورهای ستون فقرات معنی داربود(0.05≥p). تفاوت بین گروه تمرین با و بدون کنزیوتیپ در دامنه ی حرکتی همسترینگ، سوئزخاصره، قدرت فلکسور زانو و ران، اکستنسور و اداکتور ران، استقامت عضلات شکمی، ناحیه ی مرکزی معنی دار بود(0.05≥p). نتایج نشان داد که انجام تمرین با تیپ نقش مؤثری در کاهش عارضه ی سندروم متقاطع تحتانی داشته است، لذا پیشنهاد می­شود از تیپ به عنوان روشی غیر تهاجمی و کم هزینه همزمان با تمرین استفاده شود.

صفحه 1 از 1     

کلیه حقوق این وبگاه متعلق به پژوهش در طب ورزشی و فناوری است.

طراحی و برنامه‌نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2025 CC BY-NC 4.0 | Research in Sport Medicine and Technology

Designed & Developed by : Yektaweb