مقدمه: مشخص شده است که محدودیت جریان خون می¬تواند ایجاد هایپوکسی موضعی کند. بنابراین، هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هایپوکسی ناشی از محدودیت جریان خون بر پاسخ آنژیوژنیک به فعالیت تناوبی شدید بود.
روش شناسی: بدین منظور تعداد ۳۰ نفر از جوانان فعال (سن=۳,۴±۲۵.۶) به صورت تصادفی در ۳ گروه ۱۰ نفره کنترل ، فعالیت تناوبی شدید (HIIE) و فعالیت تناوبی شدید به همراه محدودیت جریان خون (HIIE+BFR) تقسیم شدند. فعالیت تناوبی شدید شامل ۵ ست ۵ تکراری از ۳۰ شانیه دویدن شدید با ۳۰ ثانیه استراحت بود. محدودیت جریان خون نیز به مقدار ۶۰% فشار بهینه هر فرد در پاها اعمال شد. سطوح سرمی VEGF، HIF-۱a، MMP-۹ و MMP-۲ بعنوان شاخص¬های آنژیوژیک مورد ارزیابی قرار گرفت. برای ارزیابی آماری نیز از روش آماری آنکووا با آزمون تعقیبی LSD استفاده شد. همچنین، سطح معنی¬داری ۰.۰۵=a درنظر گرفته شد.
نتایج: داده ها نشان داد که در مثایسه با گروه کنترل و گروه تمرین تناوبی شدید، تمرین با محدودیت جریان خون باعث افزایش بیشتر مقادیر سرمی VEGF و HIF-۱a شد (به ترتیب، ۰,۰۰۲=P؛ ۰.۰۱۹=P). با این حال، تفاوت معنی¬داری بین گروه¬ها برای MMP-۹ و MMP-۲ مشاهده نشد (به ترتیب، ۰.۳۱۸=P؛ ۰.۱۰۱=P).
نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که ترکیب HIIE و BFR میتواند پاسخ آنژیوژنیک را از طریق افزایش VEGF و HIF-۱α تقویت کند، اما تأثیر معناداری بر MMP-۲ و MMP-۹ ندارد. این یافتهها از این ایده حمایت میکنند که هایپوکسی موضعی ناشی از BFR میتواند بهعنوان یک محرک مکمل برای بهبود سازگاریهای عروقی مورد استفاده قرار گیرد.
