ازآنجاکه زانوی پرانتزی یکی از عارضه‌های اندام تحتانی است، اصلاح نکردن آن به ایجاد ناهنجاری‌های ثانویه در بزرگسالی می‌انجامد. هدف این پژوهش، بررسی اثر برنامۀ تمرینی اصلاحی بر مؤلفههای نیروی واکنش زمین، میزان بارگذاری، ضربه و گشتاور آزاد طی مرحلۀ استقرار راه‌رفتن بود. به این منظور، ۱۷ کودک مبتلا به اختلال زانوی پرانتزی داوطلب مشارکت در این پژوهش شدند (سن: ۱/۶۸±۱۱/۷۱ سال؛ قد: ۰/۰۹±۱/۴۰ متر؛ جرم؛ ۱۱/۴۷±۳۵/۱۴ کیلوگرم، و شاخص تودۀ بدن: ۳/۶۱±۱۷/۴۹ کیلوگرم بر متر مربع). اطلاعات نیروی واکنش زمین به‌وسیلۀ صفحۀ نیروی کیستلرطی پیش و پس‌آزمون اندازه‌گیری شد. تمرین‌های اصلاحی طی شانزده هفته برای آزمودنی‌ها اجرا شد. مقدار زمان رسیدن پای برتر به اوج در مؤلفۀ نیروی واکنش زمین در راستای داخلی-خارجی، در لحظۀ تماس پاشنه، حدود ۶۱/۹۰ درصد کاهش نشان داد (۰/۰۱۱=p). همچنین، مقادیر زمان رسیدن به اوج نیروی عمودی واکنش زمین در میانۀ مرحلۀ استقرار، تمایل به افزایش معناداری را در حدود ۱۱/۴۷ درصد طی پس‌آزمون در مقایسه با پیش‌آزمون نشان داد (۰/۰۶۳=p). مقادیر اوج مؤلفههای نیرویواکنش زمین، میزان بارگذاری، ضربه و گشتاور آزاد بین پیش و پس‌آزمون اختلاف معنی‌داری نداشت. یافته‌ها نشان داد که تمرین‌های اصلاحی به کار رفته در پژوهش حاضر بیشترین اثر را بر مؤلفههای زمان رسیدن به اوج نیروهای واکنشزمین داشته است، اما اثر معنی‌داری بر مؤلفههای میزان بارگذاری، ضربه و گشتاور آزاد نشان نداده است. تمرین‌های اصلاحی پژوهش حاضر بیشترین اثر را بر مؤلفههای زمان رسیدن به اوج نیروهای واکنشزمین و بهبود آنها داشته است. از سوی دیگر، این تمرین‌ها بر مقادیر بارگذاری عمودی و ضربه و گشتاور آزاد اثر معناداری نداشته‌اند.
