مسعود اسدی، علی محمد نظری، باقر ثنایی،
دوره ۳، شماره ۱ - ( ۳-۱۳۸۸ )
چکیده
پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیرخانواده درمانی کوتاه مدت ستیر بر الگو های ارتباطی زوج ها انجام گرفت. روش پژوهش نیمه تجربی و در قالب یک طرح آمیخته انجام شد. جامعه آماری پژوهش متشکِّل از کلیه ی زوج های داوطلب شهر قزوین بود. نمونه پژوهش شامل ۱۶ زوج (۸ زوج گروه آزمایش و ۸ زوج گروه کنترل) بودند که به روش نمونه گیری داوطلب با جایگزینی تصادفی انتخاب شدند. پس از ریزش اولیه ۶ زوج در گروه آزمایش و ۶ زوج در گروه کنترل تا پایان پژوهش حضور داشتند. گروه آزمایش در ۶ جلسه خانواده درمانی کوتاه مدت ستیر شرکت کردند، در حالی که گروه کنترل تحت هیچ مداخله ای قرار نگرفت. ابزار پژوهش «پرسشنامه الگو های ارتباطی (CPQ) کریستنسن و سالاوی (۱۹۸۴) » بود که زوج های هر دو گروه در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری، آن را تکمیل کردند. نتایج تحلیل کواریانس عاملی نشان داد که بین گروه آزمایش و گروه کنترل در الگو های ارتباطی ِسازنده متقابل و اجتناب متقابل در مرحله پس آزمون و پیگیری تفاوت معنی داری وجود ندارد (P>۰/۰۵)، اما در الگوی های ارتباط توقع/کناره گیر و توقع مرد/کناره گیر زن بین گروه آزمایش و کنترل در مرحله پس آزمون و پیگیری تفاوت معناداری وجود دارد (P<۰/۰۵).
