اوحدی حائری پرویندخت. گستره جغرافیایی مناطق شیعهنشین و تأثیر آن بر رونق علم کلام، فقه و حدیث در عصر غیبت صغری. نشریه تحقیقات کاربردی علوم جغرافیایی. 1386; 7 (5) :90-105
URL: http://jgs.khu.ac.ir/article-1-543-fa.html
چکیده: (4818 مشاهده)
یکی از مسائل مطرح، در بررسی وضعیت فکری شیعیان، توجه به پراکندگی شیعیان درشهرهای مختلف وشناخت حوزههای علمی شیعه در دوران غیبت صغری است. گزارشهای منابع جغرافیایی و دیگر منابع حاکی از این است که شیعیان در نواحی مختلف سرزمینهای اسلامی میزیستند، بدیهی است پراکندگی شیعیان در شهرهاونواحی مختلف تأثیرچشمگیری درگسترش علوم وعقایدتشیع داشت و حوزههای علمی متعددی را پدید آورد، و منشأ تحولات چشمگیری در نظام علمی و اندیشههای شیعیان گردید. شکلگیری و تکوین اولیه این تحولات در عصر غیبت صغری صورت گرفت و دستاوردهای آن چند دهه بعد بروز یافت. معرفی ویژگیهای شهرهای شیعهنشین و تلاش علمای بزرگ شیعه در این شهرها به منظور گسترش علوم اسلامی این دوران، محور اصلی این مقاله می باشد دوره موردمطالعه از 260 تا 329 بوده است.