|
۱. افلاکي، شمس‌الدين محمد (۱۳۸۲) مناقب‌العارفين. به‌کوشش تحسين يازيج. چاپ دوم. تهران: دنياي کتاب. ۲. الياده، ميرچا (۱۳۷۲) رساله در تاريخ اديان. ترجمة¬ جلال ستاري. تهران: سروش. ۳. الياده، ميرچا (۱۳۷۵) مقدس و نامقدس. ترجمة¬ نصراللـه زنگوئي. تهران: سروش. ۴. الياده، ميرچا (۱۳۸۱) اسطوره، رؤيا، راز. ترجمة¬ رؤيا منجم. چاپ سوم. تهران: علم. ۵. الياده، ميرچا (۱۳۸۴) اسطورة بازگشت جاودانه. ترجمة بهمن سرکاراتي. چاپ دوم. تهران: طهوري. ۶. الياده، ميرچا (۱۳۹۲) نمادپردازي، امري قدسي و هنرها. ترجمة ماني صالحي¬علامه. تهران: نيلوفر. ۷. الياده، ميرچا (۱۳۹۴) يوگاي پاتنجلي (مراقبه در مکاتب عرفان هندي). ترجمة علي صادقي شهپر. تهران: پارسه. ۸. الياده، ميرچا (۱۳۹۵) آيين‌ها و نمادهاي تشرف. ترجمة محمدکاظم مهاجري. تهران: کتاب پارسه. ۹. بيرلين، ج. ف (۱۳۸۶) اسطوره‌هاي موازي. ترجمة عباس مخبر. تهران: مرکز. ۱۰. پورنامداريان، تقي (۱۳۶۸) رمز و داستان‌هاي رمزي در ادب فارسي. تهران: علمي‌ـ فرهنگي. ۱۱. پورنامداريان، تقي (۱۳۹۲) عقل سرخ: شرح و تأويل داستان‌هاي رمزي سهروردي. چاپ سوم. تهران: سخن. ۱۲. حيدر، اسد (۱۴۲۲هـ.ق) الإمام الصادق و المذاهب الأربعه؛ جلد۱. چاپ سوم. بيروت: دارالتعارف. ۱۳. دستوراني، محمد و همکاران (۱۳۹۷) «رفتار مولانا با زبان و پديده‌هاي غيرزباني در مناقب‌العارفين افلاکي». ادبيات عرفاني دانشگاه الزهراء.(س) دورة دهم. شمارة ۱۸: ۸۳-۱۱۰. ۱۴. دماوندي، مجتبي (۱۳۸۷) «نقد محتوايي بر دو بخش از مناقب‌العارفين». پژوهشنامة علوم انساني. شمارة ۵۷: ۱۲۹-۱۴۰. ۱۵. شفيعي¬کدکني، محمدرضا (۱۳۹۲) زبان شعر در نثر صوفيه. تهران: سخن. ۱۶. شميسا، سيروس (۱۳۸۶) سبک‌شناسي نثر. چاپ دهم. تهران: ميترا. ۱۷. شواليه، ژان؛ و آلن گربران (۱۳۸۲) فرهنگ نمادها. ترجمه و تحقيق سودابه فضايلي. جلد۳. تهران: جيحون. ۱۸. شواليه، ژان؛ و آلن گربران (۱۳۸۵) فرهنگ نمادها. ترجمه و تحقيق سودابه فضايلي. جلد۴. تهران: جيحون. ۱۹. شواليه، ژان؛ و آلن گربران (۱۳۸۷) فرهنگ نمادها. ترجمه و تحقيق سودابه فضايلي. جلد۵. تهران: جيحون. ۲۰. صفا، ذبيح‌الـله (۱۳۸۲) تاريخ ادبيات ايران. جلد۲. تلخيص محمد ترابي. تهران: فردوس. ۲۱. فتوحي، محمود، و محمد افشين‌وفايي (۱۳۸۷) «تحليل انتقادي زندگي‌نامه‌هاي مولوي». جستارهای ادبی. دورة چهل‌ويکم. شمارة ۳: ۱-۲۷. ۲۲. قائمي، فرزاد (۱۳۸۹) «پيشينه و بنيادهاي نظري رويکرد نقد اسطوره‌اي و زمينه و شيوة کاربرد آن در خوانش متون ادبي». نقد ادبي. سال سوم. شمارة ۱۱و۱۲: ۳۳-۵۶. ۲۳. کريمي، ثريا، و همکاران (۱۴۰۰) «نقد اسطوره‌اي تذکره‌هاي عرفاني مناقب‌العارفين، معدن‌الدرر، فردوس‌المرشديه و صفوه‌الصفا براساس نظرية جرج فريزر». متن‌شناسي ادب فارسي. سال سيزدهم. شمارة ۲ (پياپي ۵۰): ۱-۱۴. ۲۴. گورين، ويلفر ال و همکاران (۱۳۸۳) راهنماي رويکردهاي نقد ادبي. ترجمة زهرا ميهن‌خواه. چاپ چهارم. تهران: اطلاعات. ۲۵. مالمير، تيمور (۱۳۹۰) «منطق روايت‌سازي در حکايت‌هاي مناقب‌العارفين». مولوي‌پژوهي. شمارة ۱۲: ۱-۲۵. ۲۶. مولوي، جلال‌الدين محمد (۱۳۷۶) کليات شمس تبريزي. چاپ چهاردهم. تهران: اميرکبير. ۲۷. ياوري، حورا (۱۳۸۷) روان‌کاوي و ادبيات. تهران: سخن. ۲۸. يزدانفر، ساره (۱۳۹۱) «بررسي اصطلاحات عرفاني مشترک در حديقة‌الحقيقه و مناقب‌العارفين». عرفانيات. دورة سوم. شمارة ۱۱: ۱۶۷-۱۸۹. ۲۹. يونگ، کارل گوستاو (۱۳۷۶) چهار صورت مثالي. ترجمة پروين فرامرزي. مشهد: آستان قدس رضوي.
|
صاحب امتیاز و ناشر
